STARTOWO - FILMOWO - czyli świat kina lubieżnie subiektywnie

W 1962 r. Kamifusa Abe , znany powszechnie jako Kobo Abe wydał swą najsłynniejszą, jak się później okazało, powieść – „Kobieta z wydm”. 2 lata później Abe służył pomocą reżyserowi Hiroshiemu Teshihagarze podczas adaptacji filmowej „Kobiety” . Praca w tandemie pisarz-scenarzysta + reżyser okazała się ze wszech miar udana, bo powstał bardzo dobry film. Nauczyciel w średnim wieku, Niki Jumpei (w tej roli Eiji Okada ), korzystając z trzydniowego urlopu w pracy wyjeżdża nad morze. Jego pasją są owady. Marzy o tym, by w rejonie wydm znaleźć taki okaz żeby nazwisko Jumpei pojawiło się w atlasie owadów. Dzień jest słoneczny, idealny do tropienia nieznanych owadzich gatunków fauny. Z tego wszystkiego zapalony entomolog przegapia odjazd ostatniego autobusu i zmuszony jest skorzystać z noclegu u jednej z miejscowych kobiet ( Kyoko Kishida ). Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że kobieta ta mieszka w… olbrzymim dole, w zagłębieniu wydmy, gdzie dostać się można jedynie p

...warto zwrócić uwagę, że nawet w napiętych sytuacjach męskich-damskich i handlowo-stresowych gangsterzy z klasą mówią wciąż do oponenta na Pani  Emotikon smile https://www.youtube.com/watch?v=lxJ-eNmMNyI

Jeden z najwybitniejszych chińskich reżyserów filmowych,  Zhang Yimou , kojarzony jest u nas głównie z kasowych przebojów kinowych, takich jak:  "Zawieście czerwone latarnie"  (1992),  "Hero"  (2003),  "Dom latających sztyletów" (2004) czy  "Cesarzowa" . Mało osób widziało jego film  "Ju Dou"  z 1990 r., a szkoda, bo to naprawdę ciekawie opowiedziana historia o miłości i nienawiści. Chiny na początku lat 20. XX w. Stary sknerus Jinshan (w tej roli ponadsiedemdziesięcioletni  Li Wei ) jest właścicielem farbiarni. W przeszłości miał już dwie żony, teraz kupuje sobie trzecią (tytułowa Ju Dou, grana przez przyszłą gwiazdę kina światowego,  Gong Li ). Mężczyzna jest sadystą i impotentem, choć marzy mu się potomek. Póki co w farbiarni pomaga mu siostrzeniec, Tianqing ( Li Baotian ). Tianqing jest zafascynowany nową żona wujka. Podgląda ją i najchętniej nawiązałby z kobietą bliższe relacje, ale boi się Jinshana, który także w stosunku

Dobra muza, która nieco uczy, a przynajmniej próbuje nawiązać i przybliżyć ludzi; może szczególnie młodych; do tematu historii. De Press - ,,Myśmy Rebelianci'' - słucham już z dużym napięciem emocjonalnym od kilku lat. To, w moim mniemaniu, jeden z lepszych/ najlepszych  utworów czaderskiej kapeli i jeden z lepszych teledysków muzycznych, który powstał na polskim  rynku . Sprawna; nie chaotyczna; fabuła - która dobrze określa i podkreśla temat - nie jest przy tym nudna. Zdjęcia  są dobre, dość dynamiczne, ale nie ma tutaj nerwowości, chaosu, nie przesadzono z tempem. Dobre wyczucie rytmu, wspaniała synchronizacja. Dość mocne brzmienie muzyczne, którego jestem wielbicielem, dobra dynamika, nie przesadzona, dobra  muzyka , dopracowanie i bardzo, bardzo dobry przekaz obrazu - plasuje ten teledysk w czołówce moich 10 ulubionych. Zabrakło mi troszeczkę w pewnym momencie mocniejszego ,,łupnięcia głosowego'', ale i tak ten utwór jest wspaniały i wielce chwalebnie

On i Ona. Potężny, muskularny facet - macho, samiec. Urocza, magiczna, barwna kobietka, równie dziewczęca, co kobieca. Taniec, muzyka, energia. Niebywały rytm - połączenie zarazem różnych rytmów, dwóch światów. W dość mało znanym teledysku 'Shakira Featuring Danzig Hips Dont Lie' dostępnym m. in. w serwisie ,,You_Tube'' odnajdziemy to niezwykle udane połączenie stylów, dwóch wizji muzycznych, dwóch wrażliwości. Z pozoru kamiennej skały i pomarańczowego duszka zabarwionego du żą dawką erotyki. A przy okazji trochę zabawy słowem i dystansu do samego siebie i muzyki ogólnie...  Emotikon smile Polecam przejaskrawiony - ale taki musiał być - znakomity, szaleńczy obraz muzyczny Shakiry i Glenna Danziga! https://www.youtube.com/watch?v=e0d553Ms228 AUTOR: Maciej Markisz

Pod koniec stycznia 2015 r. w warszawskim Kinie Muranów odbyła się polska prapremiera filmu „Mardaani – Nieustraszona” . Na sali znajdował się ambasador Republiki Indii, Ajay Bisaria oraz główna aktorka – Rani Mukerji . Zabrakło natomiast wielu fanów kina indyjskiego, gdyż nie zadbano o należytą reklamę tego wydarzenia. Potem film, również bez właściwej reklamy, pokazywano w kinach studyjnych w całej Polsce. Celowo wspominam o odpowiednim nagłośnieniu emisji filmu, gdyż „Mardaani” nie jest typowym filmem bollywoodzkim. Nie ma tutaj piosenek, nie występuje super-przystojny i mega silny bohater płci męskiej, a poza Rani Mukerji reszta aktorów jest bliżej nieznana. Do tego jest to jak gdyby produkcja z misją. Warto byłoby więc przyciągnąć tego polskiego widza, który na słowo kino indyjskie dostaje torsji, bo po wyjściu z seansu szybko pozbyłby się tej przypadłości. Aditya Chopra zamiłowanie do kina wyniósł z domu. W końcu jego ojcem był zmarły ponad 2 lata temu reżyser Ya

https://www.youtube.com/watch?v=NoAzpa1x7jU

http://tomaszraczek.pl/wiadomosci/id,1828/Spotkanie-z-Tomaszem-Raczkiem-w-Bydgoszczy.html

http://zwierciadlo.pl/2015/kultura/35-lat-kariery-toma-hanksa-w-7-minut

Link do  strony  o filmie (,,Filmweb''): http://www.filmweb.pl/film/Prymas+-+Trzy+lata+z+tysi%C4%85ca-2000-962 Od dwudziestu lat, a może od dwudziestu pięciu... żaden  film  AŻ TAK nie złapał mnie za serce. Koniec recenzji, wielce gorąco polecam uwadze. Moje  oceny  ogólne filmu w skali 0~10 to: 9/9.5/10

Coraz większymi krokami zbliża się jubileuszowa, X edycja Festiwalu Filmów Afrykańskich – Afrykamera . Czym tym razem zaskoczą nas organizatorzy? W zeszłym roku był to musical w języku kru english. Dwa lata temu mieliśmy cykl filmów „Afryka w diasporze” , czyli obrazy zrealizowane przez osoby pochodzenia afrykańskiego mieszkające np. w Brazylii, Stanach Zjednoczonych, na Haiti czy w Europie. Jeszcze kilka lat wcześniej można było obejrzeć „Czarną Carmen” , film, o którym pewnie napiszę w jednym z kolejnych wydań „Kinematografii światowej”, bo jest tego wart. Ja przypomnę dziś coś, co nie zapada aż tak głęboko w pamięć, niemniej na przestrzeni tych dziewięciu minionych edycji film ten przyjemnie się wyróżnia. „Rozmowy w niedzielne popołudnie” to rodzaj paradokumentu. Granica między fikcją a rzeczywistością jest tutaj płynna, lecz całość wydaje się bardzo autentyczna.  Rzecz dzieje się w południowoafrykańskim Johannesburgu, w Jozi albo eGoli, jak zwą te miasto jego mieszka

https://www.youtube.com/watch?t=14&v=H16kACYkv_Y

https://www.youtube.com/watch?v=ieYjaYKfoio

http://www.filmweb.pl/film/Motyl+Still+Alice-2014-702277#

https://www.facebook.com/events/378315359022778/

http://wirtualna-kultura.blogspot.com/p/film.html